Ξύπνησα σήμερα με μια προθυμία μέχρι το πάτωμα για να προλάβω το προγραμματισμένο ρομαντικό check up-υπό το φως της ανατολής του ηλίου. Πάλευα αρκετή ώρα με τα μάτια μου για να δεχτούν τους φακούς επαφής αφού από το sleep deficiency τους απέρριπταν σαν αποτυχημένη μεταμόσχευση. Στα πολλά τους φόρεσα όπως-όπως και με μισόκλειστα τα μάτια για να μην δραπετεύσουν, βρήκα τις σκάλες να κατεβώ, επίσης όπως-όπως. Στον δρόμο έριχνε διακριτική βροχούλα (η οποία είχε περισσότερο τη μορφή αιωρούμενης υγρασίας) που ενίσχυε την προθυμία μου να βρίσκομαι εκτός κρεβατίου.

Στα πολλά έφτασα στο κέντρο υγείας όπου περίμεναν κι άλλοι για check-up μέσα στα άγρια χαράματα, πράγμα που με κάνει να πιστεύω ότι κάποιοι εκεί μέσα είναι πολύ σαδιστές. Δήλωσα την παρουσία μου στην ρεσεψιόν η οποία μου έδωσε ένα ερωτηματολόγιο να γεμίσω για ιστορικό υγείας, 3 φύλλα μπρος-πίσω, με αναφορές, επεξηγήσεις, υποσημειώσεις, βιβλιογραφία και σχετικά references, όλα στα καταλάνικα. Και μόνο στα καταλάνικα. Λίγο με extrapolation από Ισπανικα, Γαλλικά και Ιταλικά επιπέδου τραγούδια-του-Eros-Ramazotti και λίγο με την τέχνη της μαντικής, συμπλήρωσα το πρώτο φύλλο. Αν είχα περισσότερο χρόνο θα τα είχα μάθει άπταιστα αλλά με διέκοψε η νοσοκόμα που βγήκε και φώναζε το όνομα μου ανυπόμονα λες και πληρωνόταν ανά ασθενή.

Η νοσοκόμα που πληρωνόταν ανά ασθενή με οδήγησε σε ένα closet τύπου αποδυτήριο και με αυταρχικό ύφος με προστάζει με την εξης σειρά (η σειρά δεν ξέρω αν είχε κάποια ιδιαίτερη σημασία για την ίδια): 'Γδύσου! Βάλε αυτή την ρόμπα, άφησε μόνο τις μπότες και τις κάλτσες! Άφησε τα πράγματα σου εδώ μέσα, κλείδωσε, πάρε το κλειδί, πάρε το ερωτηματολόγιο, πήγαινε το pad και το στυλό πίσω στην ρεσεψιονίστα και έλα να με βρείς στο τρία!' Φυσικά όλα αυτά τα είπε στα καταλάνικα έτσι εγώ άκουσα: 'आज मेरा जिन हैं. न्मदिन  हैं. ज मेरा जनज मेरा जनन हैं. जमेरा जन्मदिनजनज मन्मद μπότεςेरा जन्मिन हैं. न्मदिन ερωτηματολόγιο हैं. ज मेरा जनज मेरा जनन हैं. जमेरा जन्मदिनजनज मκλειδί िन हैं. न्मदिन जनज मेरा जनन हैं. जमे τρία!' Μου φάνηκε και λίγο τσαντισμένη και λέω 'μπα ιδέα μου θα είναι' και την ρωτάω με όλη μου την ευγένεια 'Συγνώμη, μπορείτε να επαναλάβετε στα Ισπανικά;' Η ερώτηση μου πρέπει να της προκάλεσε κάποια στομαχική διαταραχή γιατί έμεινε και με κοίταζε για ενάμιση λεπτό με το ανάλογο ύφος καρφώνοντας με με τα μάτια λες και προσπαθούσε να μου μεταδόσει όλα όσα είπε με ένα βλέμμα. Στα πολλά μου λέει με ακόμα πιο τσαντισμένο ύφος  'Γδύσου! Βάλε αυτή την ρόμπα, άφησε μόνο τις μπότες και τις κάλτσες! Άφησε τα πράγματα σου εδώ μέσα, κλείδωσε, πάρε το κλειδί, πάρε το ερωτηματολόγιο, πήγαινε το pad και το στυλό πίσω στην ρεσεψιονίστα και έλα να με βρείς στο τρία!' και κλείνει την πόρτα και φεύγει. Έκανα ότι με πρόσταξε η νοσοκόμα που πληρώνεται ανά ασθενή, η οποία πρέπει στα νιάτα της να είχε κάνει τουλάχιστον ένα εξάμηνο erasmus στη νοσηλευτική σχολή των es es. Πράγμα που μας βολεύει ιδιαίτερα γιατι πλέον μπορούμε να την φωνάζουμε 'νοσοκόμα ναζί' αντί για 'νοσοκόμα που πληρώνεται ανά ασθενή' που είναι μεγάλο. Καμία σχέση με τη Μιράντα-ναζί του Grey's Anatomy.

Κάνω λοιπόν όσα μου είπε η νοσοκόμα ναζί, (εκτός από το κομμάτι που επιστρέφω το στυλό και το pad γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να περπατήσω μπροστά από τη ρεσεψιόν και όλο τον κόσμο που περίμενε, φορώντας μόνο μια see-through ρόμπα που δένει σε φιογκάκι μπροστά), προσποιήθηκα ότι δεν κατάλαβα το υπόλοιπο και πάω στο τρία. Εκεί με περίμενε η γκεστάπο με το ίδιο τσαντισμένο ύφος. 'Κάθισε!' μου λέει. Εγω δεν ήμουνα σίγουρη που μου είπε να καθίσω, αφού από τη μία ήταν η καρέκλα και από την άλλη ο πάγκος που εξετάζουν τους ασθενείς, έτσι έμεινα κάτι χιλιοστά του δευτερολέπτου και κοιτούσα τον χώρο. 'Κάθισε! Κάθισε!' και κουνάει  τα χέρια της υστερικά προς την καρέκλα. Κάθησα λοιπόν στην καρέκλα πριν πάθει έμφραγμα, με κοιτάει λες και της σκότωσα τη μάνα, την γιαγιά από την πλευρά του πατέρα και τρία ξαδέρφια και με ξεκινάει ανάκριση es es style:
'Έχεις κάνει εμβόλιο για τέτανο;'
'Εεεε παλιά'
'Πόσο παλιά;' (που να θυμάμαι, πλάκα μου κάνεις;)
'Δεν θα χει 10 χρόνια;' (λέω ένα random νούμερο γιατί με κοιτάζει τσαντισμένα)
'Σίγουρα έχει 10 χρόνια;'
'Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι ακριβώς'
'Καλα, άμα θυμηθείς να μας πείς!' (αν μου ρθει αναλαμπή απόψε κατά τις 4 θα έρθω τρέχοντας, dont worry)
'Πίνεις κάποιο φάρμακο;'
'Όχι'
Πίνεις αλκοόλ;! (εσύ τι λες;)
'Εεεε.....μέσα μέσα...κάποτε;'
'Πόσο συχνά;;;' (μόνο στην θεία κοινωνία)
'Τα Σαββατοκυρίακα' (και όλες τις μέρες που περιέχουν φωνήεντα)
'Τι πίνεις;' (εδώ παραγγέλνουμε;)
'Εεε... μπύρα και κρασί κυρίως' (ας μην αναφέρω την βότκα, το ρούμι και τις τεκίλες, με κοιτάει πολύ θυμωμένα)

'Πόσο;;;' (δεν κρατάω και ογκομετρική φιάλη στο clubbing κυρά μου!)
'Εεεε.... 2-3 ποτήρια;;;' (για appetizer)
'Από τι;'
'Ε, μπύρα και κρασί' (δεν μου φαίνεται να πείστηκε)
'Χμμμ.... ! Καπνίζεις;'
'Όχι'  (εδώ ψιλο-μειδίασε ευχαριστημένη και εγώ νιώθωντας μια ελαφριά ταύτιση με τον καταπιεστή μου, όπως στις ταινίες, ένοιωσα μια μικρή ευχαρίστηση που ήμουν καλό κορίτσι όπως με ήθελε. Φυσικά μετά την έδιωξα αμέσως την ευχαρίστηση γιατί να μην τρελαθούμε κι όλας).
'Πίνεις καφέ;'
'Ναι.' (της παρηγοριάς)
'Πόσο;'
'Ένα την ημέρα' (how exciting!)
'Τσάι;'
'Κάποτε'
'Πόσο;'
'Ε...2-3 φορές την βδομαδα' (να θυμηθώ να το κόψω)
'Πίνεις κοκα-κόλα; Ποτά που περιέχουν καφεϊνη; Άλλα διεγερτικά;' (μόνο αμφεταμίνες)
'Όχι' (το rum and coke δεν μετρά)
'Τρως κανονικά;' (αν σου πω όχι θα μου φέρνεις ζεστή κοτόσουπα τις κρύες νύχτες του χειμώνα;'
'Ναι.'
'Δηλαδή τι τρώς;'
'Τα πάντα' (Εκτός από σένα που δεν τρώγεσαι με τίποτα)
'Δηλαδη! Τι τρως!'  (Ε ρε που μπλέξαμε)
'Κρέας, γάλα, λαχανικά...' (χαβιάρι, αμπελοπούλια και λοιπά εδέσματα)
'Α, δηλαδή τρως απ'όλα.' (Ε τι λέμε τόση ώρα;)
'Τσιν τσον τσεν κανονικά;' (Εδώ είπε κάτι που δεν το κατάλαβα)
'Τι?'
'Τσιν τσον τσεν κανονικα!;'
'Συγνώμη, δεν καταλαβαίνω.'
'Τσιν Τσαν Τσεν;!!!!!' (με αγριεμένο ύφος)
'......'
'Δεν ξέρεις τι θα πεί Τσιν Τσαν Τσεν;;;;;!!!'
'....όχι.'
-Εδώ κάνει μια παύση, αναστενάζει βαθειά και μένει και με κοιτάει-
'...:) '
'Τσιν Τσαν Τσεν!!!' (αααα επιμένει)
'Συγνώμη, μήπως μιλάτε αγγλικά;' (μπας και συνεννοηθούμε σε κάποια γλώσσα του πλανήτη)
'Όχι, δεν μιλω αγγλικα! Λέω 'Πιπί, Κακά, κανονικα;;;'
'Ααααααα ναί όλα καλά (και ανθηρά)'

Αφού της πέρασε ο θυμός που δεν ήξερα το 'πιπί' και το 'κακά' στα ισπανικά (από σήμερα θα τα χρησιμοποιώ σε κάθε καθημερινή συζήτηση, για practise), μου έκανε τεστ ακοής, καρδιογράφημα, το άλλο για τους πνεύμονες, θύμωσε γιατί δεν έχω δυνατό φύσημα, μου πήρε και την πίεση και με ξαπέστειλε σε άλλο δωμάτιο (πολύ στεναχωρήθηκα που δεν μου πήρε και αίμα).

Στο άλλο δωμάτιο ήταν η γιατρός η οποία ήταν γλυκύτατη, με το χαμόγελο στα χείλη και ξαναπέρασε το ιστορικό μου με περισσότερη λεπτομέρια και αστειάκια στο τέλος της κάθε ερώτησης. Αυτή δεν θύμωσε που δεν ήξερα το  'πιπί' και το 'κακά' στα ισπανικά και μου έκανε μια πλήρη και εμπεριστατωμένη ανάλυση για τη σημασία της άσκησης στην υγεία μας. Η συγκεκριμένη γιατρός πρέπει να είναι η χαρά του κάθε ασθενή. Μου είπε ότι έχω τρομερή ευλυγισία και έχω στρώσει καλό μυικό σύστημα οπότε πρέπει να κάνω άσκηση για να το διατηρήσω, με έκανε να νοιώθω γίογκα σταρ και Πύρρος Δήμας 2 σε 1 και μ'έστειλε σπίτι μου λέγοντας μου ότι τα αποτελέσματα θα βγουν σε μια εβδομάδα και να μην διστάσω να επικοινωνήσω μαζί τους αν δω και αργήσουν. Βγαίνοντας από το ιατρείο είδα τη νοσοκόμα-ναζί στον διάδρομο και πήγα από την άλλη πλευρά για να μην αναγκαστώ να την χαιρετίσω.

Πέρασε η μέρα και ήρθα στο σπίτι. Το στομάχι μου διαμαρτυρόταν και το ψυγείο μου ήταν άδειο. Έπρεπε να ψωνίσω αλλά τι; Τα σούπερμαρκετ στην Βαρκελώνη είναι σαν τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν μπορείς να βρείς όλα όσα ζητάς μόνο σε ένα. Πρέπει να γυρίσεις διάφορα για να μαζέψεις τα υλικά που σου κάνουν, ειδικά όταν τα γούστα σου είναι εξεζητημένα (ΑΚΑ δεν περιορίζονται σε πατάτες βραστές και λουκάνικα).Υπάρχουν βέβαια και τα άλλα, τα τεράστια και χαώδη που έχουν τα πάντα αλλά πάντοτε φεύγεις  με κάτι διαφορετικό από εκείνο που γύρευες. Χαώδες δεν έχω στην γειτονιά μου έτσι πήγα στο μικρό το συνοικιακό, με την παραμικρή ιδέα για το τι θα φάω. Στα πολλά, βρήκα κάτι έτοιμα φαχίτας και τα πήρα γιατί ήθελα κάτι στα γρηγορα και δεν είχα όρεξη να γυρίσω όλα τα συνοικιακά. Σε όλο τον δρόμο, με τα φαχίτας στα χέρια, αντηχούσε στο μυαλό μου η φωνή της ναζί:

'Τρέφεσαι σωστά; Τι τρως; Τι είναι αυτά που βάζεις στο στόμα σου; Επεξεργασμένοι υδατάνθρακες και τυριά με κορεσμένα λιπαρά; Μη μου πείς ότι θα πιείς και αλκοόλ; Ε; Να σε δω πως θα κάνεις κακά χωρίς ίνες στην διατροφή σου! Τι; Δεν ξέρεις τι σημαίνει;;;;;'

Βρε ά'στο άουσβιτς σου πια...! Καταλανέ βοηθέ του Μέγγελε!
Αργότερα, με τρια ποτηράκια σανγκρία, τα ξέχασα όλα.

Μη με ξυπνάς απ' τις έξι...

Την Δευτέρα πρωί πρωί χαράματα έχω ραντεβού στο servicio de salud για ολικό service. Το ραντεβού δεν το κανόνισα εγώ αλλά η δουλειά, αφού χρειάζεται medical clearance για να μου δώσουν access στο εργαστήριο ραδιοϊσοτόπων. Αν το κανόνιζα εγώ θα ήταν σε λογική, ανθρώπινη ώρα. Κατά τη μία π.χ. Το ραντεβού είναι στις 8μιση το πρωί. Δηλαδή για να προλάβω να πάω θα πρέπει να ξυπνήσω το αργότερο στις 7.  Αυτή την ώρα, στα calles της Βαρκελώνης κυριαρχεί ένα αμυδρό μπλε φως, κάτι σαν το illumination στις ταινίες βρυκολάκων, ένα twilight, ένα κάτι τις. Το σερνόμενο posture και το ζομποειδές βλέμμα των πρωϊνών υπνοζαλισμένων στο μετρό, ενισχύει περισσότερο την εικόνα.

Νόμιζα ότι είχα γλυτώσει από αυτό το τελευταίο απομεινάριο της ανθρώπινης βαρβαρότητας (το υπερπρωϊνό ξύπνημα ), την πρώτη φορά όταν τελείωσα το σχολείο και ύστερα, όταν έφυγα από τον στρατό, το δημόσιο... Αλλά απ'ότι φαίνεται τελειωμό δεν έχει.  Αν λοιπόν το φως του ηλίου δεν με βρεί να κοιμάμαι σε κανά τερματικό σταθμό ή στο χαλάκι της εξώπορτας του servicioυ de salud, θα δίνω αίμα, ούρα, μαλλιά, κανά νεφρό, κ.τ.λ. σε κάποιους επίσης κακόμοιρους αγουροξυπνημένους με λευκές ρόμπες, οι οποίοι το καλό που τους θέλω να μην αποκοιμηθούν όταν θα μου περνάνε τις βελόνες. Αν επιθυμήσω piercing στο μπράτσο θα αποταθώ σε πιστοποιημένο piercing studio, όχι σε τσιμπλομάτες νοσοκόμες.

Πέρασα σήμερα και πήρα ένα μπουκαλάκι για το δείγμα ούρων. Μου είπαν αν θέλω μπορώ να το πάρω στο σπίτι ή να δώσω δείγμα ούρων επιτόπου, το πρωί της Δευτέρας. Θέλω 45 λεπτά με 1 ώρα για να πάω, οπότε για να μην πάθω προστάτη ζήτησα να το πάρω σπίτι. Ελπίζω να προλάβει να διανύσει την περίοδο του hangover το καημένο το σώμα μου (το φτιαγμένο από πηλό και μπύρα). Τι τραβάμε κι εμείς οι μετανάστες (χορευτές του Σαββατόβραδου).

ΜΠΟΥΜ

Μια καλή μέρα λοιπόν, ύστερα από 4 μαρτυρικά χρόνια στη νήσο Κύπρο (στην παρούσα βρίσκομαι σε μακρόχρονη διαπραγμάτευση με την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία για τον καθορισμό του status μου σε ιερομάρτυρα), μου δόθηκε η ευκαιρία να φύγω από την πόλη που μ'έπνιγε και να έρθω σε μια πόλη που τρέφει τις αισθήσεις μου (και όχι απλά το στομάχι  μου).

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Έδωσα παραίτηση στην δουλειά-αδιέξοδο στο δημόσιο, συνέφερα τους συγγενείς από τα απανωτά εγκεφαλικά, μάζεψα τα μπογαλάκια μου και ήρθα. Και έχω να δηλώσω οτι από τότε που παράτησα το Cypriot-dream (το οποίο να σημειώσουμε προς αποφυγήν κάθε παρεξηγήσεως ότι ουδέποτε ενστερνίστικα), έχω βρεί τον εαυτό μου. Τι φούσκα κι αυτά τα κάθε λογής εθνικοκοινωνικά πλασμένα όνειρα. Σε κάθε φούσκα όμως αντιστοιχεί και μια καρφίτσα. ^

La primera entrada

Το πρώτο μου ποστ δεν είναι ακριβώς πρώτο, αφού κάποτε έγραφα σε ένα άλλο μπλοκ με το ψευδώνυμο Βέριτυ. Γιατί δεν γράφω πλέον σ'εκείνο; Το παλιό μπλοκ έκανε χαρακίρι. Πολλά συνταρακτικά έγιναν τα τελευταία χρόνια στην ζωή μου και αφου υπήλθε μια περίοδος πνευματικού μαρασμού (βλέπε πρόσληψη στο δημόσιο) και το στυλ, ύφος και ντεκόρ του δεν με εξέφραζαν πλέον, αποφάσισα να το σκοτώσω σαν δεύτερη Μήδεια. R.I.P. και πολλούς χαιρετισμούς στον Michael.

Γιατί δημιούργησα καινούριο; Πριν λίγους μήνες μετανάστευσα στην υπέροχη Βαρκελώνη και θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου με την υφήλιο, να εξακήσω το travel journalist animal που κρύβω μέσα μου και να δημιουργήσω μια παρακαταθήκη εμπειριών που θα διαβάζουν κάποτε τα εγγόνια μου πάνω στο ipad τους δίπλα από το τζάκι σε cosy οικογενειακό σκηνικό. Επίσης νομίζω έχω πολλά να γράψω αφού η πόλη αυτή με εμπνέει γενικότερα, και η φυγή μου (επιτέλους) από την πολύπαθη και μαρτυρική νήσο, ακόμη περισσότερο (κοινώς, έχει να πέσει πολύ bitching - οι ευαίσθητοι παρακαλούνται να αποχωρήσουν).

Κοπιάστε λοιπόν στο φιλόξενο αυτό, πλην politically correct blog που θα πραγματεύεται... ποικίλα θέματα. Προσεχώς. Όποιος νοιώσει να προσβάλλεται από αυτά που θα διαβάσει εδώ μέσα, παρακαλώ όπως το ψάξει μέσα του και να μην μας κουράζει με ανούσια σχόλια. Δεν μας ενδιαφέρουν τα complexes σας κύριε. Ευχαριστούμε εκ της διευθύνσεως.