ΜΠΟΥΜ

Μια καλή μέρα λοιπόν, ύστερα από 4 μαρτυρικά χρόνια στη νήσο Κύπρο (στην παρούσα βρίσκομαι σε μακρόχρονη διαπραγμάτευση με την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία για τον καθορισμό του status μου σε ιερομάρτυρα), μου δόθηκε η ευκαιρία να φύγω από την πόλη που μ'έπνιγε και να έρθω σε μια πόλη που τρέφει τις αισθήσεις μου (και όχι απλά το στομάχι  μου).

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Έδωσα παραίτηση στην δουλειά-αδιέξοδο στο δημόσιο, συνέφερα τους συγγενείς από τα απανωτά εγκεφαλικά, μάζεψα τα μπογαλάκια μου και ήρθα. Και έχω να δηλώσω οτι από τότε που παράτησα το Cypriot-dream (το οποίο να σημειώσουμε προς αποφυγήν κάθε παρεξηγήσεως ότι ουδέποτε ενστερνίστικα), έχω βρεί τον εαυτό μου. Τι φούσκα κι αυτά τα κάθε λογής εθνικοκοινωνικά πλασμένα όνειρα. Σε κάθε φούσκα όμως αντιστοιχεί και μια καρφίτσα. ^